31 mei: Ardales

Waarom we Ardales wilden zien weet ik eigenlijk niet precies meer. Iets gelezen over een verdedigingstoren, een kerkje, een archeologisch museum, zoiets. Het is een gloeiende dag en zodra we het stadje zijn binnengereden, duiken we gelijk het stadsmuseum in: lekker koel! Het is een zelfde soort stadsmuseumpje als in ons eigen dorp, waar de directeur en tevens enig personeelslid je persoonlijk ontvangt. Met de pen en zichtbare - enigszins vertederende - trots noteert hij twee buitenlandse bezoekers in zijn gastenboekje. De entree is een paar euro en daarma krijg je een introductie op de collectie en het belang ervan voor de mensheid door de directeur himself.  In het Spaans natuurlijk. Ardales blijkt sinds het Stenen Tijdperk bewoond en de bewijzen daarvan - potscherven, pijlpunten en een stukje zwarte schedel -  liggen in het ronde gebouw over twee verdiepingen uitgestald.

Het is aandoenlijk in zijn bescheidenheid en komt daardoor ook gelijk dichtbij. Zowel de museumdirecteur alsook de jongeman van het terrasje in de buurt maken ons duidelijk dat de toren die wij zoeken ver weg en alleen over steile straten bereikbaar is. In combinatie met de hitte genoeg reden om toch maar even de auto te pakken, maar het laatste stuk naar boven moeten we er toch aan geloven: wéér klimmen!

Boven aangekomen zijn we aan de voet van de toren, maar we zien de ingang niet. Als we op goed geluk een deurtje proberen, blijkt het verrassend genoeg de toegang tot een huisje.

De bewoner die het midden houdt tussen een leprechaun en een hippie, komt onmiddelijk naar beneden springen en dringt erop aan dat wij even bij hem boven komen zitten. Hij klinkt Amerikaans en geeft met tegenzin toe dat dat zo is, maar hij heeft het niet zo met Amerika. In de jaren zeventig is hij hier voor het eerst blijven hangen en hij vertelt ons zijn boeiende levensverhaal. 

Hij laat ons ook nog het interieur van het huisje zien dat hij eigenhandig heeft gerestaureerd - honderd jaar terug in de tijd en heel charmant -  en daarna ook het koepeltje dat hij heeft gebouwd.

De demonstratie met de bamboestok/-fluit lukt niet helemaal, maar dat mag de pret niet drukken, de akoestiek is inderdaad overrompelend. Tot slot geeft hij Laury wat lavendel die zij nog dagen bewaart en mij - iets over thee mompelend - een paar ondefinieerbare blaadjes. Het was wel duidelijk wie hij liever op zijn rotsbed met geitenvellen had verwelkomd! Na deze bijzondere ontmoeting nog even het kerkje opgezocht, maar dat bleek standaard en saai, dus terug de helling af en naar huis.