1 juni: Puerto Saucillo ofwel we gaan weer wandelen!

Vandaag zou het bewolkt en koeler worden. Ideaal wandelweer, nietwaar? Dag, onze Zweedse huiseigenaar en - getuige de foto's aan de muur -  serieus wandelenthousiast, heeft heel attent allemaal boeken en wandelkaartjes voor ons achtergelaten. Een daarvan beschrijft een tocht van/naar/over de Puerto Saucillo in de Sierra de las Nieves. 'Sierra' betekent bergketen en 'puerto' is 'pas', dus als Laury deze route uitkiest zie ik het lijk al drijven: over de bergpas naar de andere kant van de berg en weer terug. Ik ken dat nog wel uit Oostenrijk, uit mijn jongere jaren. Toen ik nog een topconditie had en mijn benen optimaal werkten. Maar we moeten actief zijn, het is allemaal goede training voor mijn rug en benen, de sierra is prachtig, dus here we go , here we go, here we go!

Dit keer vinden we de weg naar het pad vrij eenvoudig. Of wacht even, zitten we soms al op het pad . . . De ondergrond is steenslag, we gaan behoorlijk omhoog, er zijn geen vangrails meer en door de enorme kuilen en ribbels in het wegdek zitten we geregeld met ons hoofd tegen het dak en de zijruiten. Na nog wat haarspeldbochten lijkt het pad alleen maar nauwer, steiler en meer bulten op de kop op te leveren. Ik besluit dat dit ver genoeg is voor de Nissan Micra, ons huurautootje, dat helemaal niet op dit soort terrein berekend is. We parkeren op een klein, min of meer vlak plekje en beginnen onze wandeltocht. 

Het weer is inderdaad bewolkt maar niet koel, de weg - het zal eens niet! - steil en stoffig. We zijn behoorlijk aan het klimmen (op de foto kun je nog net zien waar de geparkeerde auto staat) en we hebben eigenlijk geen idee hoe lang dit gaat duren.

Ik ga in overleefmodus: langzaam de ene voet voor de andere zetten, concentreren op het ritme en proberen de warmte, de dorst en je weigerachtige spieren te negeren. Er is nu geen tijd om te drinken of te praten, anders wil ik niet meer verder.  Laury heeft op het oog nergens last van: die blijft vrolijk doorsjouwen met de Iphone in de hand.

Maar gelukkig is daar een mirador (uitkijkpunt).

Het uitzicht is hier fantastisch, 'adembenemend' zou ik bijna gezegd hebben als ik nog adem had en in ieder geval kunnen we hier even bijkomen, wat drinken en proberen ons te oriënteren. Ach, daar staat de mirador al op ons kaartje! We blijken het beginpunt van de door ons geplande wandeling te hebben bereikt! 

Vanaf hier duikt het pad het bos in en omdat het toch een beetje lullig voelt om al bij het begin van de beoogde route af te haken, kijken we even wat ons verder nog te wachten zou staan, maar besluiten al snel dat dit voor betere wandelaars is bedoeld.

We sjouwen dus maar terug naar de auto waar ik met een zucht van opluchting de wandelschoenen en sokken van mijn brandende voeten trek, de airco aanzet en de stappenteller check: 6,5 kilometer op deze paden is toch zo slecht nog niet!