2-7 juni: we blijven dichter bij huis

Natuurlijk gaan we er nog wel op uit, deze laatste week, maar we maken geen lange trips meer en zijn soms ook tevreden dichterbij of gewoon thuis in Yunquera te blijven. Waarom? Geen idee. Het is ook niet iets dat we afspreken, het gebeurt gewoon.

Op 2 juni gaan we nog wel een keer naar 'ons' bakkertje in Calahonda voor koffie en banoffee pie en daarna voor een wandeling naar 'ons' strandterrasje.

Op 3 juni blijven we in Yunquera waar we er eindelijk in slagen een van de ezels en paarden die dagelijks voorbij ons huis komen te fotograferen.

Op 4 juni gaan we op de Plaza de los Naranjos in Marbella nog een keer tapas eten.

Op 5 juni gaan we toch maar eens naar Coin, circa 20 minuten rijden. Er liggen een grote Lidl en Mercadona naast elkaar aan de doorgaande weg waar we wel eens boodschappen doen en het plaatsje is ook een soort knooppunt waar we geregeld langs en doorheen komen op weg naar aantrekkelijker oorden. Het leek dan altijd een industriestadje, maar Laury heeft ontdekt dat er in het centrum een aardig kerkje en dorpsplein moeten zijn, dus we gaan maar eens kijken (zie video). Het is er inderdaad best aardig en in de schaduw van de kerk drinken we een koffietje terwijl om ons heen de plaatselijke afdeling van de Ouderenpartij tijdens hun vergadering van 11:00 uur, het laatste nieuws doorneemt onder het genot van een wijntje. Laury en ik nemen samen nog een bolletje Malaga-ijs, mijn favo, maar het smaakt naar mokka. 

Omdat het onverwacht zo'n leuk plaatsje bleek en het zo dichtbij is, gaan we op 6 juni nog een keer naar Alozaina. De kroeg die we hebben uitgezocht voor koffie zit stampvol met lokale figuren van uiteenlopende pluimage die echter één gezamenlijk kenmerk hebben: ze zijn allemaal lelijk. Een soort aardappeleters in de ochtendzon. Ik durf geen foto te nemen, dus je zult me op mijn woord moeten geloven. Door naar het centrum voor een biertje op het terrasje van Papa Miguel met zijn ballenmachine.

en dan hebben we ons uitje en onze wandeling gehad en kunnen we naar het dakterras.

Morgen vertrekken we naar Malaga en de dag erna naar huis, dus op 7 juni blijven we in Yunquera, pakken de koffers en lunchen nog een laatste keer bij ons favoriete terrasje.

Bij de foto van mij gaat het eigenlijk om de stamgast in de achtergrond. Hij komt dagelijks met een plastic zakje dat hij aan de eigenaresse geeft, maar waarvan wij nooit de inhoud hebben kunnen achterhalen. Vervolgens eet en drinkt hij een paar uurtjes op het terras en vertrekt daarna weer met een nieuw plastic zakje.

Diezelfde dag neemt Laury afscheid van het buurvrouwtje (zie video) dat steevast gedag roept (denken we, het klinkt als "diojo") als wij haar op het bankje voor haar huis passeren. Een paar keer roept ze 'guapa' naar Laury en werpt haar kushandjes toe. Mij ziet ze niet staan. De rest van haar verhaal op video verstaan we niet en ook een native speaker kon er geen chocola van maken.

Zo hebben we hier in de afgelopen maand meer bijzondere mensen ontmoet. Mari-Carmen natuurlijk, onze vriendelijke, behulpzame plaatselijke contactpersoon. Paul, de Ier, die een potje met me wilde schaken. De Nederlandse vrouw die hier met haar moeder was komen wonen. De zonderling die ons een paar keer op straat aanspreekt en lijkt te zeggen dat ik sterk ("fuerte"!) ben en daarom het boodschappenkarretje moet trekken. De oude man die de hele dag in een plastic Heinekenstoeltje in de straat voor zijn huisdeur zit en Laury een stukje appel aanbiedt. 

Morgenochtend vertrekken we naar Malaga.